Η γυναίκα των ονείρων μου...

Έτσι φαντάζομαι τη γυναίκα των ονείρων μου.
Όμορφη, χαμογελαστή και...καθήμενη. Όπως εκείνη η γραμματέας στο διήγημα του Ντύλαν Τόμας που μόλις επέστρεφε στο σκοτεινό δωμάτιό της έλυνε, τα μαλλιά και μεταμορφώνονταν σε μια θάλασσα πάθους.
Έτσι φαντάζομαι την ιδανική γυναίκα, γενικώς.
Μυστήρια, απροσπέλαστη και γεμάτη νοήματα. Να υποψιάζεσαι τις προθέσεις της.Όχι, να τις γνωρίζεις....

Να ποτίσω;

Να ποτίσω; Ρώτησε.
Ρώτησε και πότισε.
Βράχηκε, λασπώθηκε
κι έτσι συναχώθηκε.
Και μετά απ' ό' αυτά
πυρετοί και εμετά.
Έτσι χειροτέρεψε.
Δεν έτρωγε και έρεψε.
Κι όταν το ρολόι του τοίχου
τρεις εχτύπησε:
"Τι ήθελα το πότισμα;" είπε
και ξεψύχησε....

....από τον μέγα Μπόστ